Από το 1550 και μετά επικράτησαν οι μείζονες και ελάσσονες κλίμακες (που υπάρχουν μέχρι και σήμερα ), που παιζόταν από μουσικά όργανα και πρόσφεραν τη δυνατότητα συγχορδιών, γεγονός που οδήγησε αργότερα σε μια νέα μουσική θεωρία την Αρμονία. Όλο το τμήμα που περιέχεται μέσα στη Αρμονία διαμορφώθηκε μέσα σε 300 χρόνια περίπου, συνεχούς επεξεργασίας και χρησιμοποιήθηκε από συνθέτες της εποχής μπαρόκ (Μπάχ, Χαίντελ ), της κλασσικής περιόδου (Μπετόβεν, Μότσαρτ ), και ρομαντικής περιόδου ( Σούμαν, Σοπέν ). Πάντως σε πολλά μουσικά έργα των παραπάνω περιόδων πολύ συχνά συναντιέται ο συνδυασμός του αντιστιτικού και αρμονικού τρόπου γραφείς.
